- Gratis verzending vanaf €120,-
Op 25 mei is het World Wine Day. Een dag om het glas te heffen, maar ook om terug te kijken. Niet naar de laatste oogst of de nieuwste trends, maar naar het begin. Helemaal terug naar de oorsprong, waar wijn nog geen luxeproduct, was maar een ontdekking, een toeval, een klein wonder in een kruik.
Lang voordat wijnflessen etiketten kregen en druiven hun weg vonden naar classificaties en Parker-punten, groeide er een wilde rank op de hellingen van de Kaukasus. Een kruipplant, die met wat zon, suiker en vergisting transformeerde in iets nieuws: wijn.
Waar wijn begon, een ode aan de oertijd van de druif
De oudste sporen van wijnbouw leiden naar de regio rond de Zwarte Zee, naar plekken als de Kaukasus, Mesopotamië en Perzië. Daar werd wijn niet ‘bedacht’, maar ontdekt. Door druiven te laten vergisten in kleivaten, soms per ongeluk, soms met opzet, ontstond een drank die meer deed dan dorst lessen. Ze verwarmde, verzachtte, bracht verhalen op gang.
In Georgië, waar men al meer dan 7000 jaar wijn maakt, gebeurt dat nog altijd volgens eeuwenoude tradities. Grote aardewerken amforen, qvevri genoemd, worden in de aarde begraven. Most, schillen, pitten en soms zelfs takjes vergisten samen in een ritme dat de moderne wijnwereld nauwelijks nog kent. Het resultaat? Wijn die puur smaakt, levendig maar met een ruw randje dat tegelijk vertrouwd voelt.
Wijn als cultureel geheugen
Niet alleen Georgië kent zo’n diepe wijncultuur. Ook Armenië heeft een indrukwekkende wijnhistorie. In de grotten van Areni werd een wijninstallatie gevonden van ruim 6000 jaar oud compleet met pers, fermentatiekuipen en opslagkruiken. Archeologen vonden resten van druivenpitten en wijnstenen. Vitis Vinifera had daar al wortel geschoten, letterlijk en figuurlijk. Een bewijs dat wijn al millennia lang een rol speelt in het dagelijks leven.
Vanuit de bergen rolde de wijnbouw langzaam naar beneden, richting de vruchtbare vlakten van Mesopotamië. Tussen de Eufraat en de Tigris, in het huidige Irak, floreerde de wijnstok net als de beschaving zelf. De Soemeriërs zetten als eersten wijnnotities in kleitabletten: niet voor recensies, maar als bewijs van transacties en rituelen. Wijn werd een statussymbool, een godendrank, een begeleider van zowel offers als odes.
Van Mesopotamië ging de druif op reis, richting Perzië – het huidige Iran. Daar groeide wijn uit tot kunstvorm. Perzische dichters als Hafez en Omar Khayyám bezongen de wijn als symbool van liefde, mystiek en rebellie. In het glas klonk geen feest, maar een filosofie.
In Egypte bleef wijn lange tijd het domein van de elite. Farao’s lieten hun wijnkelders vereeuwigen op grafwanden. Geen alledaags glaasje bij het avondeten, maar wijn als hemels goedje, voor priesters en koningen.
En dan waren er de Feniciërs, de ongekroonde logistieke genieën van de Oudheid. Met hun handelsschepen vervoerden zij de wijncultuur over de Middellandse Zee. Deze zeevarende handelaars verspreidden de wijnstok over de Middellandse Zee en lieten amforen achter van Carthago tot Cádiz en droegen ze bij aan een netwerk van wijnliefhebbers.
De Grieken brachten de wijn naar een hoger plan – en naar andere kusten. Met hun kolonies en mythologie verspreidden ze Dionysos, de god van de wijn, en het drinken werd een ritueel vol betekenis. Geen symposium zonder wijn. Geen dichter of filosoof zonder drinkbeker.
Een dag om stil te staan bij het heden en het verleden
World Wine Day is meer dan een uitnodiging tot proeven. Het is een kans om wijn opnieuw te benaderen, niet alleen als drank maar als erfgoed. Elk glas uit een van deze oorspronkelijke wijnlanden bevat meer dan aroma’s en smaken: het bevat geschiedenis, geografie en generaties aan vakmanschap. Deze wijnen zijn niet gladgestreken. Ze zijn eigenwijs, ongefilterd soms, en altijd vol karakter. Geen wijn die zich makkelijk laat samenvatten in één smaaknotitie, maar eentje die blijft hangen, zoals een goed verhaal dat je niet meer loslaat.
We hebben een aantal mooie wijnen geselecteerd om te proosten op de geschiedenis, de oorsprong en Wereld Wijn Dag.
